Less gringo more mi casa tu casa

Hola!

Weer een update uit Lima, maar dit keer uit een ander huis en zonder jetlag. We vertrekken over een paar uur naar Trujillo, een busreis die de hele nacht zal duren. Hopelijk laten ze geen horror films of keiharde musicals zien zoals we al eerder in bussen hebben meegemaakt.

Die eerdere bussen namen ons mee naar Ica en weer terug naar Lima. Om naar Ica te komen zaten we zo’n 4 à 5 uur in de bus. We gingen er woensdagavond naartoe, we hadden Nederland-Argentinië tot de verlenging gekeken bij Ximena, maar toen we de taxi uitkwamen op het busstation zagen we wel aan de manier waarop de Peruanen ons aankeken en toespraken dat de penalties voor Nederland niet goed uitgepakt waren. Toen we de bus weer uitkwamen was het al bijna middernacht en moesten we een veilige taxi naar ons hotel weten te vinden – paranoia als we in Lima geworden zijn qua taxi’s. We vonden de taxichauffeur die het hotel gestuurd had en even later zaten we vol goede moed en met keiharde jaren 90 muziek op de achtergrond in de auto. Dezelfde moed zakte ons nog even de schoenen toen we een sketchy uitziende buurt inreden en even later een onverlicht zandweggetje op. Gelukkig werden we keurig netjes voor de poort van “Casa del Sol” afgezet, en konden we snel gaan slapen. De volgende ochtend zagen we dat het hotel een zwembad, ligbedden, een bar had en inclusief ontbijt was. Verder viel het ons op dat het steenkoud was, dat we het “resort” bijna voor onszelf hadden, en dat het ontbijt inclusief was maar niet verzorgd (oftewel, zelf-service, tot dat bleek dat iemand ons toch wel kwam bedienen, en ons er even op wees dat de eieren die we al zelf gepakt hadden nog niet gekookt waren. Oeps.)

Toen we richting Ica reden werd het ons wel duidelijk dat we langs de weg geen hostel hadden moeten nemen, het barstte er van het afval en half-afgebouwde betonnen constructies. In Ica hebben we bekeken wat er te bekijken viel, een paar kerken, een gezellig plein en ANITA. Dit restaurantje, aanbevolen door de Holy Lonely Planet gids, bestempelde we als onze plek van de dag voor lunch, diner etc. Rond een uurtje of drie reden we echter weer in een taxi naar de oasis Huacachina, 5 minuutjes van het centrum. Huacachina voelde een beetje aan als de fata morgana in de Efteling, maar was ontzettend mooi! Vervolgens stapten we in een grote buggy met o.a. Chinezen en anderen Peruanen. Wat was het vet! We hebben in de woestijn door gecrosst in de buggy’s, ge-sandboard op onze buik en gekeken naar de mooiste zonsondergang ooit. Om de toeristische trekpleister nog even extra te benadrukken kwamen we ook nog een groepje meiden tegen waarvan MC er een kende en waarvan de ander bij Annelies’ broer in de klas bleek te hebben gezeten. De volgende dag gingen we in de vroege morgen naar Parracas, vanuit waar we een tour hadden – per boot – langs de islas ballestas. Op deze rotsige eilanden waren pinguins, zeeleeuwen een heel veel vogels te zien. Af en toe stopte de boot, zodat iedereen foto’s kon nemen. We voelden ons hier weer een van de vele toeristen die er in Peru te vinden zijn, waaronder een stel oudere Nederlandse dames die geen Spaans noch Engels spraken en dus niet eens de Engelse menu-kaart begrepen, een Pools koppel uitgerust in een complete legeroutfit die geen woord wisselden en boos de boot uitkeken terwijl ze alletwee dezelfde foto’s maakten en natuurlijk weer een standaard aantal Aziaten en Latini. Na lekker uitgewaaid te zijn op zee was het nog maar 10 uur, en we zaten dan ook om 2 uur ’s middags alweer in de bus naar Lima. Hier wachtte ons een warm welkom door de vader van Ximena, waar we mochten verblijven. De dag daarop zijn we met hem, Ximena en haar zusje door delen van Lima gereden die we nog niet bezocht hadden. Het ene moment liepen we door het kalme, rijke, post-koloniale park van Barranco; minder dan een uur later reden we door de arme sloppenwijken naar een berg met een Jezusbeeld (slap aftreksel van Rio) vanaf waar we de hele – immens grote – stad over konden kijken.

Tussendoor een blog schrijven en vooral AFschrijven is niet altijd even snel gedaan, en zodoende schrijven we nu verder uit onze kamer in Trujillo. De busreis was prima, de stoelen waren van een luxe à la KLM’s business class, heel fijn.
Toen we rond 7 uur ’s ochtends aankwamen op het busstation werden we opgehaald de vader en zus van Luisa, onze contactpersoon van Agrobanco (die weer contacten hebben met de Rabobank). Wederom hebben we ongelofelijk veel geluk met onze hosts: we praatten met hen over Peru, kregen down-town Trujillo te zien, heerlijke eend te eten en niet te vergeten een lekker bed en een jonge springerige pitbull die tegen ons aanspringt. Trujillo is een mooie stad vol met kleurrijke architectuur, en wordt ook wel de stad van la eterna primavera genoemd, dus is erg zonnig. Morgen gaan we naar een boer, een uur rijden van Trujillo, die maar liefst 5000 koeien heeft (!). ’s Middags gaan we waarschijnlijk nog even het strand bekijken of naar de Chan Chan ruïnes. Niet te vergeten moeten we ook het traditionele gerecht ceviche proberen, rauwe vis met limoen die vooral aan de kust vers en lekker zou moeten zijn. De dag daarop is het alweer tijd om weer de bus te nemen, dit keer naar Cajamarca, een stad waar de lekkerste kaas van Peru schijnt te worden gemaakt. Alle wegen in Peru leiden naar Lima, waar we volgend weekend alweer te vinden zijn om Aiesec trainingen te geven en vanaf waar we vast weer een blog zullen schrijven.

Liefs van twee meisjes die hopelijk niet al te veel voor Duitsers worden aangezien de komende dagen en een nieuw gespreksonderwerp zullen moeten vinden om het met taxichauffeurs over te hebben nu het WK afgelopen is,

Maria Clara y Annalisa