Where Disney meets Incas: una semana como Cusqueña

Onze vorige blog lichtte al een tipje van de sluier op over onze verblijfplaats in Cusco, het Parijs van Perú. Deze stad in het Zuid-Oosten van het land werd door alle Peruanen die we hebben gesproken al beschreven als de mooiste van het land. Klopt ook wel, aangezien de koloniale, Spaanse invloeden hier nogal een stempel op de omgeving hebben achtergelaten en natuurlijk het magische Macchu Pichu om de hoek. Dit maakt ook dat een deel van deze charme redelijk wegvalt door de aanwezigheid van miljoenen (vooral Amerikaanse?) toeristen, die je overal herkent en letterlijk hoort. Luisa, onze Godmother van Agrobanco, heeft ons enorm geholpen tijdens onze reis, en zo ook weer in het Zuiden. De laatste keer dat we haar namelijk zagen, was samen met haar future husband Julio. Nu bleek hij te werken voor een “Hydroelectrico” bedrijf genaamd GyM, wat praktisch gevestigd is in de achtertuin van Macchu Pichu. In Cusco had hij een kantoorpand, met wonder boven wonder twee slaapkamers en een badkamer. Luisa lachtte een keer lief en ze had het voor elkaar. We verlieten Puno op donderdagavond en zaten 6 uur in een bus waarvan de airco kapot was (lees: tropische temperaturen terwijl iedereen ons had gewaarschuwd voor een steenkoude nacht en we dus redelijk overdressed in de bus zaten). Slapen in een bus is daardoor iets minder “gemakkelijk” dan de buscompanies doen hinten in hun fancy folders met lachend slapende mensen. Om 5u ´s ochtends arriveerden we al op de busterminal van Cusco. Lekker vroeg. Gelukkig zijn we ochtendmensen.. Nee, niet echt. De gemiddelde Peruaan is dit ook niet, wat resulteert in gesloten restaurants en café´s tot een uur of 9. Aangezien we pas vanaf half9 naar het kantoor konden, hadden we dus nog een redelijke tijd te overbruggen. Eerst deden we nog een verwoede poging om wat slaap in te halen op de bankjes van het terminal. Hier was het wél steenkoud, en hadden we gezelschap van een 15-tal Australische meiden die er állemaal precies hetzelfde uitzagen (oftewel, de standaard toeristenmarkt look + dreadlocks + backpacks en hike-stokken), we hadden medelijden met de Peruaanse gids die dit clubje “Tina-dag goes Peru” moest zien te regelen (een van hen had namelijk in Puno al een of ander stuk souvenir in de terminal laten staan, PANIEK). Na een uurtje namen we de taxi richting Plaza de Armas en troffen we een totaal verlaten stad aan. Uniek, bleek achteraf. De ochtendglore zorgde voor een schilderachtige sfeer en we vonden zelfs een cafeetje waar ze een heerlijk ontbijt serveerde. Na half 9 namen we de taxi richting het kantoor, en troffen we welgeteld één medewerkster, een chauffeur, een bewaker en een schoonmaakster (die de hele dag alles verzorgde incl. eten) aan. Ook huppelde er een hondje rond, genaamd Mika, dat ongeveer even groot was als onze schoen en poppenkleertjes aan had. Onze kamers waren prima en we sliepen de hele middag. Daarna deden we boodschappen bij de lokale Aldi, waar ze iedere dag de schappen op andere plekken neerzette en waarvan zelfs de eigenaresse haar eigen assortiment niet kende, toen we met een zakje kruiden (uit haar winkel) in onze hand vroegen wat het was en zei antwoorde: “hmm nee die hebben we niet”. Gelukkig bleek er weer een Mall op loopafstand te zitten en vermaakten we ons die avond met het staren naar de Westerse taferelen die zich hier afspelen. Het kantoor had 24u per dag bewaking, en zo troffen wij dus iedere avond weer een aardige Guard aan die ons voor de avond zou beschermen. Zaterdagochtend gingen we de stad weer in om onze tocht naar Machu Picchu zeker te stellen. Eerst dronken we lekker slappe koffie, want dat blijkt toch nog een moeilijk dingetje hier in Peru. Bij een reisbureau legden we de treinreis en ons hotel in Aguas Callientes (Machu Picchu Pueblo genoemd omdat het letterlijk aan de voet van het Wereldwonder ligt) vast. Ook wilden we meteen de entreekaartjes kopen voor het park, wat schijnbaar bij een overheidskantoor moest gebeuren. Dit kantoor lag een beetje in een buitenwijk, maar scheen prima beloopbaar te zijn. Maria en Johan dus gezellig samen op ontdekkingstocht naar het kantoor wat natuurlijk onvindbaar was en niet in de meest pittoreske wijk van de stad lag. Na een tijd ronddwalen besloten we dat we het maandag maar zouden regelen en aten we, als typische Hollanders, onze eigen broodjes met in de Mall aangeschafte pot overheerlijke Nutella. We liepen nog wat rond door Cusco en belandden vervolgens op het hoofdplein, Plaza de Armas, waar we ruim twee uur zaten te kletsen in de namiddagzon (rood hoofdje). Aangezien we eindelijk een keuken tot onze beschikking hadden besloten we deze avond voor het eerst in een aantal weken weer eens een eigen maaltje klaar te maken. Met als resultaat, heerlijke rijst met tomatensaus en iets wat haast zeldzaam is hier: groenten! Op zondag werken ze niet in Peru, het is echt een familiedag. We ontdekten nog een hele chille bakker op steenworpafstand van de vercrackte Aldi en besloten die dag maar eens te beginnen met een soort voorgekauwde, bewandelbare city-tour uit de Lonely Planet. Zo kwamen we uit bij de grootste overdekte markt die we tot nu toe hebben gezien, San Pedro. Ze verkopen hier echt álles, van kleding tot vis en hondenvoer. Pingelde nog wat van de prijzen toen we toch wel hele leuke tasjes zagen hangen en wat souvenirs voor thuis kochten. Ook kwamen we op zondag ons stamcafé voor de aankomende dagen tegen: café La Bondiet. Heerlijke cappuccino en taartjes serveren ze hier in een Parijs/NY-achtige setting. Verder vonden we het die avond tijd voor wijn! Wijn in de meest luxe, uitgestorven loungebar van heel Cusco waar we door het personeel werden behandeld alsof we prinsesjes waren, en uiteindelijk bleek dat we een pietluttige 30sol per glas konden neerleggen (bijna 8 euro..). De stemming zat er dan wel weer heel goed in na een aantal uur, en we besloten toch maar eens binnen te lopen in de plaatselijke discotheek “ Mama Africa”. MC werd direct aangezien voor ene Wieteke uit Rotterdam, die het ex-liefje was van een Venezuelaan (waarvan we niet helemaal wisten waarom hij iedere 10sec zo zenuwachtig over zijn gezicht wreef). Ook vertelden we hier doodleuk aan een paar goedgelovige toeristen dat we de nichtjes van voetballer Robben waren en werden we vervolgens de hele avond gesmeekt om foto´s. Rond een uurtje of 1 vonden we het wel weer mooi geweest en was ook de hele bar haast leeg. De Lonely-planet tour hadden we nog niet afgemaakt, dus op maandag gingen we hiermee verder. Eerst nog even overheelijke, bijna Nederlandse pannenkoeken gegeten bij onze vrienden van de aankomstdag , overheidskantoor voor Macchu Pichu wél gevonden, en daarna naar het uitkijkpunt van de stad geklommen. Dit punt ligt heel dichtbij het oude Inca fort “Sacsaywamán”. Heel belangrijk voor de stad, maar na de vrij prijzige rode wijn was 70sol entree ons een klein beetje te veel van het goede. Zuchtend stonden we te overleggen, toen er een man uit het niets ons een paardentour aanbood door de hele omgeving, inclusief deze ruine voor veel minder geld. Toen we aangaven dat we niet van die paarden-meisjes zijn, zou hij wel even voor ons gaan regelen bij de grote baas dat we voor 30sol naar binnen mochten. Natuurlijk, na een kwartier wachten, was er niets aan de prijs veranderd en besloten we zelf nog maar wat hoger te klimmen zodat we het fort enigszins beter konden bekijken. Al vanaf de top zagen we dat er een soort optocht de berg op krioelde. Toen we naar beneden liepen, bleek het de Processie van Sant Cristobal te zijn (heilige), die de berg op werd gedragen door allemaal vrolijke feestvierders (blaasorkest, bier, versierde pleinen waarop vrouwtjes levende cavia´s frituren, alles erop en eraan, vast een leuk feessie). ´s Avonds aten we nog in een plaatselijke Peruaanse tent en drunken we nog een heerlijke cappuccino bij La Bondiet.We hadden na die lekker koffie onze taxichauffeur naar huis gevraagd om ons de volgende dag op te pikken en naar het station Poroy te brengen. Het station lag een stukje uit de stad, door de raampjes van de taxi zagen we dat ook Cusco wel degelijk armoede kent. De stad die zo mooi, rijk en ¨Europees¨ aandeed, heeft ook wegen vol afval en half-afgebouwde huizen. Het station was wel heel mooi, gelukkig, want we mochten daar slechts anderhalf uur wachten op onze trein, omdat we veel te vroeg waren. Terwijl we zaten te wachten, keken we met verbazing naar de enorme hoeveelheid toeristen die elke dag de trein neemt naar Machu Picchu. Eenmaal zelf in de trein vergaten we dat alles. Met de immer aanwezige panfluitmuziek op de achtergrond, en een jonge Peruaanse familie met schattige kinderen naast ons, en het uitzicht door ramen aan de zijkant en bovenkant van de trein, waren we helemaal gelukkig. De trein, soms zigzaggend, reed dwars door de bergen. Dezen zagen we veranderen van geel en uitgedroogd, naar overbevolkt door allerlei groene bomen, struiken en planten – met daarachter een backdrop van besneeuwde bergtoppen. Eenmaal het andere ecosysteem ingereden, duurde het niet lang of we kwamen aan in Machu Picchu Pueblo, ook wel Aguas Calientes genoemd vanwege de heetwaterbronnen en baden. Hier stond op het station een hele volksstam aan mannetjes die bordjes ophielden met de namen van hotels en toeristen. Helaas pindakaas stond het mannetje dat wij hadden verwacht nergens, en konden wij nergens onze namen – in welke vorm dan ook – bekennen, noch de naam van het hotel. Lichtelijk geïrriteerd liepen we door de gigantische toeristenmarkt, waar alle mensen die met de trein aankomen doorheen moeten om in het dorp te komen. Na even gebeld te hebben met onze geliefde Katya van het reisbureau kwam er een jongen ons ophalen. Gelukkig hadden we hem snel gevonden op het inmiddels lege station, de hele roedel aan mannetjes die hun toeristen-match gevonden hadden was alweer weg. Hij leed ons naar het hotel, onderweg zagen we de enorm lange rij die het hele dorp door ging, en voelden dat we aan alle kanten geprikt werden door onzichtbare kleine jungle-monstertjes. Na onze spullen gedropt te hebben vonden we, dankzij de Lonely Planet, een plekje om even iets te eten. Het hele dorp bestaat namelijk uit plekjes waar men iets kunt eten, naast hotels, toeristenwinkeltjes, een plek waar je buskaartjes kunt kopen en een bushalte. Hier at Marie-Claire een stuk taart en Annelies een ondefinieerbaar broodje met kaas en chocola (op één broodje dus). De rest van de dag namen we een douche, genoten we van een bed met dekbed, gebruikten we voor het eerst de meegebrachte DEET en aten we pizza én salade én een chocoladebom als toetje (OEF). Niet geheel onbelangrijk, we kochten onze buskaartjes voor Machu Picchu, zodat we daar de volgende ochtend met zonsopgang heen konden gaan. Annelies werd ´s avonds om 11 uur wakker en dacht dat die volgende ochtend al gearriveerd was. Ze sprong vol goede moed haar bed uit en begon de tandjes te poetsen, zich afvragend waarom MC haar zo apart aankeek en rustig in bed bleef liggen.
De volgende dag, nu echt, kregen we onszelf prima uit bed, want... Machu Picchu. Bovendien stond ons een heerlijk ontbijtbuffet te wachten, de jongen van de receptie had ons immers de dag van tevoren nog uit de doeken gedaan wat daar allemaal geserveerd zou worden VANAF 5 UUR: allerlei soorten fruit, broodjes, yoghurt, muesli etc. Wat we aantroffen in de lobby was veel leegte, één tafel met een paar mandarijnenschillen erop en een verwarde Franse familie daargelaten. We checkten uit door onze sleutel op de balie te leggen en aten redelijk teleurgesteld een banaan en een paar koekjes, dat was eigenlijk onze lunch voor die dag. We liepen rond half 6 à 6 uur richting de bussen naar Machu Picchu. Hier troffen wij mensen aan, heel veel mensen, zoveel mensen dat je bijna het dorp uit kon lopen zonder het einde van de rij te vinden. Na deze toch al redelijk uitputtende (vooral mentaal) ochtenwandeling sloten we aan in de rij, die bijna een wereldwonder op zichzelf te noemen valt. Het wonder is vooral dat ál deze mensen de Machu Picchu op gaan, en dat dit tafereel zich iedere dag herhaalt. In de rij kwam in iedere toerist duidelijk een oerinstinct naar boven en werd dit dus een waar ´survival of the fittest´. De vorige dag was er, in de rij bij de buskaartjes, al een huilend Amerikaans meisje naar Annelies toegekomen of ze even voor mocht: ze had op een of andere manier een verkeerd kaartje voor de bus en toen ze bovenaan, bij de ingang van de Machu Picchu, stond, werd ze niet binnengelaten, één groot drama. Maar niets had ons kunnen voorbereiden op de Amerikanen die we nu in de rij tegen kwamen, en wat voor drama´s zich er nu voordeden. Toen we bijna vooraan waren probeerden een Amerikaanse man en vrouw een plekje vooraan in de rij de vooreroveren, omdat als zij daar niet om 8 uur klaarstonden om de Wayna Picchu (berg tegenover Machu Picchu) te beklimmen zouden zij tig dollar en natuurlijk een ´amaaaazing´ experience door de plee spoelen. Wij wilden deze mensen met alle liefde voorlaten, in tegenstelling tot anderen in de rij. De sluwe Amerikanen hadden al bedacht dat wij konden doen alsof we hun studenten waren, maar de Peruanen achter ons in de rij trapten daar niet in en begonnen keihard: ¡¡¡ NO NO NO !!! te schreeuwen. De Amerikaanse vrouw ging niet op de meest discrete manier met hun in discussie. Hetzelfde verhaal toen een hele familie aansloot bij het jongetje dat al de hele tijd voor ons in de rij stond te ruften. Kortom, we waren blij toen we eindelijk in de bus zaten, een kleine anderhalf uur later.
Machu Picchu was prachtig. Dit konden we het eerste uur nog niet zien, want toen verdween de hele ruïne nog volledig tussen de mist en wolken. Foto´s met op de achtergrond alleen maar wit en een paar groene stukjes was toch niet helemaal wat we in gedachten hadden, maar gelukkig waren na een klein uurtje bijna alle wolken opgelost, een enkel fotogeniek wolkje tussen de Inca-huisjes daargelaten. We vermaakten ons in de Machu Picchu prima door de geweldig leuke lama´s, het prachtige landschap, en natuurlijk de prachtige ruïnes. Verder hadden we er een hele taak aan om wat foto´s te maken waar niet een hele kluwe andere toeristen op stond, want uitgestorven was het er niet te noemen, op z´n zachts uitgedrukt.
Toen wij het wel gezien hadden in de Machu Picchu namen we vlekkeloos een busje terug, aten we wat, doken we de trein weer in. Dit keer stopten we in Ollantaytambo – een ander dorp met ruïnes van Inca, ongeveer halfverwege op weg naar Cusco – vanaf waar we een taxi namen naar Cusco met twee andere reizigers. Terug in Cusco gingen we langs het reisbureau om ons niet zo positieve verhaal te doen over het hotel in Aguas Calientes, en aten we een overheerlijke, gezonde, maaltijd in een biologisch restaurant (ja, ja, in Cusco kan dat).
Onze laatste dag in Cusco was een kalme afsluiter, die getekend werd door miezerregen. We kochten nog wat souvenirs in de grote overdekte markt, brachten een bezoekje aan het Choco museum en dronken cappuccino in ons geliefde café Bondiet. Al snel was het tijd voor de bus naar Arequipa, die de hele nacht zou duren. In Arequipa hadden wij een hele dag om door te brengen in de stad, tot onze vlucht. Met ochtendhumeur gingen we eerst om 6 uur ´s ochtends ontbijten bij een tentje midden op het Plaza de Armas (toplocatie) waar we de slechtste service en het vieste eten tot nu toe kregen voorgeschoteld waar we lekker niet de volle prijs voor hebben betaald. De plek waar we voor de rest van de dag neerstreken was wel raak, met rico eten, aardige mensen en goeie banken. Het reizen was na de vlucht nog niet klaar want toen we aankwamen in Lima mochten we anderhalf uur in de taxi naar Ximena, waar we om half 4 alweer te taxi in mochten naar het vliegveld voor onze vlucht naar Iquitos. Redelijk uitgeput vonden we daar nog de energie om eerst op de motor over de weg te sjeezen naar een grote eettent waar we even zouden lunchen en aangrenzende dierentuin (in de brede definitie van het woord) bezoeken, waar allerlei dieren rondliepen waar we nog nooit van gehoord hadden en nog steeds de naam niet van weten. ´s Middags namen we een motortaxi naar het centrum en liepen we langs de boulevard van Iquitos die uitkijkt over de Amazone en de jungle. Die avond gingen we in een bedje liggen waar geen kilo´s aan alpaca dekens op lagen, maar dit keer voor de verandering een dun lakentje erop, een klamboe erover, een ventilator ervoor, en een gigantische kikker op de loer. Hasta luego!