Costa y Sierra: welkom in het Noorden van Perú!

Hola jovenes y amigas!

Nadat we in Peru al aardig wat toeristische trekpleisters hebben mogen bezoeken zijn we inmiddels redelijk op de hoogte van de standaardzinnen die de tourguides hier gebruiken om hun dagelijkse routine wat op te leuken. Zo ook deze openingszin. Wat vliegt de tijd! We hebben er weer een ontzettend leuke en leerzame week opzitten. Onze tijd in Trujillo is prima verlopen, mede dankzij een gastgezin wat ons opnam alsof we eigen dochters waren. De zus van Louisa, Katya, had weer even het gevoel zusjes te hebben. Ze liet ons de stad zien, nam ons mee naar de nieuwste Amerikaanse komedie met altijd even voorspelbaar plot (Engels met spaanse ondertiteling, gelukkig) en kreeg het even benauwd toen deze twee slimeriken niets van zich konden laten horen om 8 uur ´s avonds (lees: donker, vreemde stad, geen telefoonnummers noch thuisadres) door een BlackBerry die niet echt mee wilde werken. Mama Maria vloog ons nog net niet huilend in de armen toen ze ons binnen zag komen met Katya en had waarschijnlijk een uur lang tot de Lieve Heer gebeden hopend op een goede afloop. Schatten van mensen, want de dag waarop we de bus in moesten kregen we voor een weeshuis aan eten mee. Waaronder een Palta, oftewel avocado, die uit elkaar splashte in de bus en al het andere eten jammer genoeg redelijk had aangetast.

Ook stond er afgelopen maandag het bezoek aan onze eerste boer op de planning voor de Rabobank opdracht. Om half 10 zouden we meneer Ivan Mesia ontmoeten in de plaatselijke Starbucks, en zoals het echte Nederlanders betaamt zaten we om stipt half10 in de Starbucks. Ivan was alleen niet zo snel op de maandagochtend, en hij kwam uiteindelijk om half11 aan. Vanuit hier nam hij ons mee naar de fabriek van zijn bedrijf Lactea, waar ze voeding produceren voor vee. We mochten een meeting bijwonen, waarbij hij samen met collega´s de resultaten van het afgelopen half jaar analyseerde. Althans, iets in die richting want deze excel sheets hadden we zelfs in het Nederlands nauwelijks begrepen. Het kwam een beetje neer op 1,5 uur begripvol en vriendelijk ja-knikken. Direct daarna stapten we in zijn 4x4 en reden we naar de "boerderij". Een ranch met 5000 koeien is echter niet echt een boerderij te noemen zoals we die in Nederland kennen. Dit is meer een koeienfabriek. Ivan gaf ons een rondleiding over het terrein en beantwoorde al onze vragen. Na afloop aten we de lekkerste vis ooit, Corvina, in een dorpje in the middle of nowhere.

Dinsdag besloten we dat we nog wat meer van de omgeving wilden zien en boekten we een tour naar de oude Chimú stad Chan Chan. De Chimú is een van de volkeren die voor de Inca´s in Peru leefden. Zij bouwden voor iedere koning die stierf een mega paleis van klei en lamastront. Jammer genoeg is er nog maar een paleis over wat ook redelijk aangetast is door de jaren heen, maar desondanks niet minder indrukwekkend. Vervolgens brachten we een bezoek aan de kustplaats Huanchaco, waar een beetje het coole surf sfeertje hangt. Genoten van een mooie zonsondergang met een biertje in onze hand en pinda´s, die we zelf gekocht hadden. Lekker wel om jezelf te betrappen op die Hollandse trekjes.

Jammer genoeg stapten we woensdagochtend alweer in de bus richting La Sierra, oftewel Cajamarca. Deze busrit was iets minder vlak dan we gewend waren, want we moesten toch echt tot 2720m hoogte stijgen. Rond de schemering (5uur) kwamen we aan en gingen we op weg naar ons Guest House, Casa Mirita. In dit huis woont de familie van Mirita, een heel klein, schattig vrouwtje dat ergens iets weg heeft van een heks en de hele dag in haar keuken dingen staat te brouwen. Mirita´s zus, Vicky, werkt voor de plaatselijke VVV en probeert Engels te leren. Onze kamer leek op het eerste gezicht prima, alhoewel het bed al akelig smal was. Dat we hier redelijk slapeloze nachten zouden krijgen, hadden we nog niet helemaal kunnen voorspellen bij binnenkomst. In de bergen is het namelijk overdag stralend mooi weer, maar ´s nachts ijskoud. Op ons bedje lag dan ook voor 20kg Alpacadeken met daarbovenop nog een fleecedeken van 3 bij 3. MC heeft alleen ADHD in haar slaap, waardoor de dekens redelijk aan één kant van het bed lagen de hele nacht. ´s Ochtends werden we wakker gezongen door de buren, waar een kinderopvang zat, had ook wel iets liefs. Het gekraak van het plafond, wanneer familie Casa Mirita zich opmaakten voor een nieuwe dag, was ook een genot. Maar goed, relativeren leer je erg snel in een land waar je ongeveer op elke hoek van de straat geconfronteerd wordt met armoede, dus hadden we gelukkig ook de slappe lach midden in de nacht als we niet in slaap konden komen. Vicky stelde voor om haar Engels te oefenen door ons een rondleiding te geven door de stad. Cajamarca is tot nu toe de mooiste stad die we bezocht hebben, je ziet hier eigenlijk nog het echte Peru, zonder Starbucks, KFC´s en verkeerschaos. Traditioneel geklede vrouwen verkopen hier hun zelfgemaakte spullen, eten etc. De ligging van de stad, in een vallei, maakt alles nog een keer zo mooi! Vicky wist ons ook ontzettend veel te vertellen over de Peruaanse cultuur, waar we redelijk van schrokken. Vrouwen in dit land zijn ontzettend onderdrukt door de Macho cultuur. Vooral in de bergen (La Sierra), hebben vrouwen te maken met mannen die alcoholist zijn en iedere inkomst hieraan verspillen. Hierbij komt ook vaak huiselijk geweld kijken en ze hebben totaal geen idee hoe belangrijk het zou zijn voor hun kinderen dat ze onderwijs krijgen. Erg triest om te horen, en iets waar je de dag erna erg op let als je over straat loopt. Inderdaad zie je vooral vrouwen dingen verkopen of bedelen, en met de kinderen op pad.

In de namiddag brachten we nog een bezoek aan de Ventanillas de Otuzco, een oude begraafplaats in de rotsen. Annelies durfde het trouwens aan om Cuy te eten, cavia! Vrijdag stapten we weer in een touringcar inclusief gids met uitspraken als "Okay, nuestro amgio Juan aquí tienes una pregunta", iedereen was zijn amigo. Allereerst reden we naar een hoog punt waar je uitkeek over heel Cajamarca. De armoede hier lijkt alleen nog erger te zijn dan in alle andere steden die we hiervoor heben bezocht. Halfafgebouwde huisjes, miljoenen honden, kinderen spelend in het puin en tussen de dieren, op iedere hoek van de straat bedelende mensen, maar ook mensen die voor je neus staan te huilen en uitleggen dat ze geen eten kunnen kopen. Confronterend, en het bezorgt je een ongelofelijk machteloos gevoel. Het liefst zou je iedereen geld of eten geven, maar je weet ook dat er nog zoveel van dezelfde mensen zijn met dezelfde problemen. Je voelt je af en toe bezwaard dat je als rijke toerist langs al deze ellende rijdt als je in zo´n touringcar zit. Ons einddoel, Cumbemayo, is een plek waar oude ruines staan van 1500 voor christus. Een engelse archeoloog heeft hier ooit een aquaducten systeem ontdekt, en de omgeving is indrukwekkend mooi. ´s Middags besloten we naar de oude Baños del Inka te gaan, thermale baden van 72 graden en lieten we ons even "decadent" gaan door een massage te boeken. Annelies had het geluk om door een oude Peruaan onder handen te worden genomen, wat de hele ontspanning toch een beetje wegnam.

Ook zijn we nog niet heeelemaal over onze hondenfobie heen, want op het Plaza de Armas (plein in het centrum van Cajamarca) gingen we uit paniek met random Peruaanse gezinnen op de foto zodat zij de honden konden wegjagen. Misschien was het toch handig geweest om die Rabies prikken te halen.. Vicky haalde ons beide dagen´s avonds op om richting huis te lopen. Donderdagavond liepen we langs een Peruaans bandje met allemaal dansende mannen en besloot MC een dansje mee te doen. Ze hebben allemaal een alcoholwalm om zich heen hangen maar ach, daardoor zijn ze wel lekker los in de heupjes. Een Gringa (blonde meiden) dansend op Peruaanse muziek, zorgde voor de nodige aandacht en een overload aan mensen die foto´s wilden maken.

Na een "overheerlijke" nacht in de TEPSA bus zijn we nu weer in Lima beland. Busreizen van 15 uur blijven gewoon niet heel chill, het geluid van de gemiddelde film in de bus is afgestemd op 80-jarigen, het eten is al te ranzig om aan te zien, en snurken komt echt overal voor. Wel leuk dat er drie typische Britten naast ons zaten die de meest flauwe humor ooit hadden, "I see you have been emigrated?", wanneer ze constateerden dat hun buddy op een andere stoel was gaan zitten. Inmiddels zijn we weer in een gastgezin beland, nu van AIESEC, aangezien we morgen presentaties gaan geven op de Universidad de Lima. Dinsdag, om zes uur ´s ochtends vliegen we naar Arequipa! We zijn erg benieuwd hoe groot het verschil met het Noorden is ten opzichten van het zuiden van Peru.

Hasta Luego!

Tus amigas Annelies y Marie-Claire