Ademnood, geef je nu maar bloot: High in the South

Een paar onstuimige dagen verder, komen we toe aan het schrijven van alweer onze 4e blog. Vanavond vertrekken we naar Cusco, we zijn erg benieuwd want vrijwel alle Peruaanse ogen beginnen te twinkelen als je het woord Cusco of Macchu Picchu noemt. Maar eerst, een verslag van de afgelopen 1 à 2 weken.
De vorige blog schreven we vanuit het huis van Aiesec marketing member Mari, we vonden het daar helmaal fantastisch. Vooral haar kleine neefje was de grootste Latino hartenveroveraar tot nu toe, met zijn bruine ogen en schaterlach – in return bezorgden wij hem zijn eerste gringa-ervaring. De universiteit was om de hoek, namelijk 1,5 uur met de bus. Daar ontmoetten wij opnieuw de vele members van Aiesec Universidad de Lima. Weken eerder hadden wij deze datum al geprikt om presentaties te geven. Wij zaten goed en wel voorbereid een paar uur lang te wachten tot de Aiesec’ers de vergaderruimte klaar haden gemaakt voor de presentaties. 2,5 uur later bleek dat dit nu net de dag was waarop iedereen zijn test-results had gekregen, en daarom onder het poetsen had bedacht dit niet te vieren door naar presentaties over Effective Learning te luisteren. Toch hebben we de presentaties doorgegeven en wél een paar uur flink ge-socialised over alles wat met Aiesec te maken heeft. De dag erop kregen wij het langverwachte Peruaanse gerecht Ceviche voor onze kiezen (rauwe vis “gekookt” in acid limoen-sap met om het af te maken een berg rode ui). Zoals je je voor kunt stellen bereidt een Hollandse haring je maag niet voldoende voor op deze bom van wegvretend zuur waarmee je nog en aangekoekte kookplat zou kunnen schrobben, MJAM! Dezelfde avond gingen we gezellig naar de zoveelste Amerikaans mall. Hier ontmoetten wij ook Luisa (Agrobanco), inclusief haar aanstaande man Julio, die ons trouwens een slaapplek in Cusco heeft aangeboden. Maandagnacht bracht Latino Freddy Mercury look-a-like (immer in glimmend trainingspak gehulde vader van Mari) ons om 4 uur ´s nachts, god bless Peruvian hospitality, naar het vliegveld voor de vlucht naar Arequipa.
Uitrusten was geen optie want nog voor we goed en wel het vliegtuig uit waren stonden de koeien ons al op te wachten. We hebben snel even onze spullen gedropt in een luxe wijk van Arequipa, waar onze hartjes sneller gingen kloppen bij het zien van de douche en alles daaromheen. Al snel werden we weer weggerukt uit dit reservaat. Met meneer Henry van de plaatselijke Agrobanco en zijn chauffeur-vriend, die niet heel subtiel om ging met de rem en de versnellingen, reden wij het platteland in. Ver weg het prachtige Arequipa, bezochten wij de Gloria fabriek (die een monopolie heeft op zuivelproducten) en verschillende boeren(bedrijven). Uitgeput maar voldaan werden we ´s avonds ontvangen door de familie van Juan René. In Arequipa konden wij weer eens vrolijk rondhuppelen naar het centrum van de stad, zonder dat daar een taxi aan te pas kwam. Juan René was een geweldige host die ons alles uitlegde en liet zien in Arequipa. ´s Avonds laat keken we vanaf het dak van zijn huis uit over de stad. De paar volgende dagen hebben we ons als rastoeristen gedragen: lees tourbus, toeristentrekpleisters en landgenoten tegenkomen.
--- door een gestresste Amerikaanse toerist werden wij “vriendelijk” verzocht om de computer ook voor de anderen beschikbaar te stellen. Zodoende schrijven wij verder vanuit onze eigen mansion in Cusco, maar daarover meer in onze volgende blog. ---
Zo liepen wij in en rond Arequipa meerder keren dezelfde Nederlandse familie tegen het lijf, achteraf gezien een wederkerend motief in dit verhaal. Donderdagnacht namen wij om 2 uur ’s nachts de taxi, terwijl andere toeristen nog over straat zwierven na het uitgaan. Wij waren zelf echter een aantal uurtjes eerder nog aan het genieten van de typisch Peruaanse “pisco sour”. Even over het hoofd gezien dat dit drankje rauw eiwit bevat, zaten we om 3 uur ’s nachts in het toeristenbureau redelijk misselijk te wachten op het busje dat ons naar de Colca Canyon zou brengen. Eenmaal bij het viewpoint voor de condors aangekomen – die nergens te bekennen waren – zeiden we tegen elkaar dat we de beloofde 4 uur wandelen nog wel zouden redden. Terug in het busje vertelde onze tour guide echter dood leuk dat we vandaag 4 uur vóór de lunch én 4 uur na de lunch zouden gaan hiken. We hadden wel geluk want even later cirkelden de condors boven ons busje en scheen dat het weer meezat (lees: de drie wolkjes aan de lucht zouden ons beschermen tegen de ergste hitte). Vol zelfmedelijden strompelden we de eerste vier uur naar beneden, onder invloed van veel paracetamol en “colca” cola. De laatste paar uur vielen wel weer mee, en verscheen er weliswaar een oase voor ons waar we de nacht zouden doorbrengen. We sliepen in natuurlijke lodges (zonder ramen), met twee Franse meiden en de welkbekende Nederlanders recht tegenover ons. De volgende ochtend gingen we klimmen vanaf vijf uur ’s ochtends. Toch heel trots waren we toen we de vrouwelijke helft van dezelfde Nederlandse familie op ezels voorbij zagen komen. We hoorden de mannelijke helft mopperen toen wij zelfvoldaan boven aan de adembenemende top stonden. De rest van de middag bezochten we mooie plekken en beseften we dat een Pisco Sour onze pret niet kon bederven. Bijvoorbeeld stonden wij op 4000 meter in ademnood te staren naar de schoonheid van de verschillende vulkanen die de omgeving telt, en kwam mevrouw van Nederlandse familie versufd langs “koooud hè?” ’s Avonds waren we alle ellende allang weer vergeten, behalve dat Annelies erachter kwam dat haar tenen voor het leven getekend zouden zijn door de Colca Canyon. Een prachtige ervaring.
Busreisjes zijn altijd leuk, vooral gecombineerd met uitputting en wc-deurtjes die niet al te goed sluiten. Onze vriend Boris, die wij eerder ontmoet hadden onder het genot van de heerlijke pisco sour, wachtte ons op in Puno. Puno werd een verhaal apart. Onze eerste trucha (forel) aten we aan het Titicaca meer. Lieve Boris, die trouwens net zoals Annelies aan UWC heeft gestudeerd maar dan in Maastricht, had zijn oude schoolvriend opgetrommeld om ons te hosten. De aardige familie had een kamertje voor ons ingericht in Juliaca (een stad een uur van Puno vandaan), uitgerust met opnieuw zo’n 20 kilo aan dekens die ons zouden beschermen tegen de kou. Koud was het, daar konden films, Peruaanse hot chocolate, en dekens niet tegenop. Centrale verwarming is zeldzaam in Peru. Na één slapeloze nacht besloten wij onszelf te trakteren op een hotel midden in Puno. We voelden ons meteen thuis met heerlijke bedden, een warme douche, een chill ontbijt, The Big Bang Theory, en een schattige gastvrouw. Maar voor we hier onze oogjes sloten, hadden we nog een ‘aparte’ dag voor de boeg. Boris had goed zijn best gedaan om ons zijn hometown te showen. We ontbeten in bescheiden vertrek van zijn moeder, met kip met gefrituurde kaas en trucha #2, ditmaal gekookt. Schoolvriend van Boris #2 joinde ons bij het ontbijt en vergezelde ons de rest van onze dag. Terwijl we in de moto-taxi zaten maakten wij ons voor de verandering geen zorgen over de betrouwbaarheid van de taxi-chauffeur maar hield MC haar hart vast terwijl haar bagage op het dak heen en weer schudde. Eenmaal in Puno trefden we de ouders van een vriendin die in Lima werkt maar er zelf niet bij was (?), inclusief mini-van en hond die de naam Zucchi droeg, zonder haar maar met oranje strikjesjurk. Onze tour begon in een verlaten dorpje met een “prachtige” vervallen kerk. Vervolgens bleven we liever in het busje zitten, dan dat we voor 2 sol een ruïne zouden bekijken die op het eerste gezicht wat weghad van een mislukte Stonde Hedge. Onze verbazing was des te groter toen wij een veld vol stenen piemels aantroffen – de Peruanen waren erg blij ons de eeuwenoude vruchtbaarheidstempel te laten zien. Ook Zucchi had het duidelijk naar haar zin en rende jolig rond in haar oranje jurk. Trucha #3 stond op de planning, maar voor we neerstreken in het “restaurant” van Tio Juan (Ome Jan), bezochten we eerst een ware forelenfokkerij. Terloops vertelden het echtpaar vol trots dat hun kleine meid, Zucchi welteverstaan, een aantal schoonheidstitels op haar naam had staan. Deze random dag sloten wij af in een gebouw in de vorm van een rieten boot van een vriend van de man. Hij liet ons zijn zelfgemaakte maxi- en miniatuurbeelden van riet zien, in wat binnenkort een waar rietmuseum zou moeten worden. Eenmaal op de bovenste verdieping (au, spierpijn) slingerden er tekeningen van het mannenlijke geslachtsdeel en boeken over sex y amor rond. Wij zaten op de rieten meubelen terwijl we niet helemaal wisten waar we moesten kijken vanwege bovengenoemde voorwerpen, een gigantisch naaktportret aan de muur, de intense blik van de rietkunstenaar en Zucchi die stennes maakte omdat de hond van het huis haar jaloers maakte. De dag zat vol met andere bizarre details, maar gelukkig zijn deze allemaal vastgelegd door de schoolvriend van Boris en zijn camera. Enfin, wij lagen redelijk flabbergasted in ons kingbed die avond. Uiteindelijk is iedereen in Puno voor het bezichtigen van de floating islands. Wij brachten daarom een middag door op het hoogst liggende meer ter wereld. ’s Avonds stond onze volgende busreis op de planning naar Cusco, waar we op dit moment in een heus kantoor aan onze blog verder schrijven. Op onze Cusco-avonturen zullen jullie nog even moeten wachten. Hasta Luego!
Liefs,
Marie en Johan (zoals het op alle tickets vermeld staat).